Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1463

 — Kogóż?
 — Twego siostrzeńca... mego zbawcę...
 — Pawła!
 — Tak jest, Pawła, którego byłam powiernica... którego słyszałem wyznanie... Czy przypominasz sobie kilka słów jego wymówionych w dzień pogrzebu pana Bertin?
 — O jedném dziewczęciu, o pensyonarce, którą zauważył w Troyes? Przypominam...
 — Ta młoda panienka, ta pensyonarka, to była Renata, którą on kocha z całej duszy, a raczej ubóstwia... Przychodził do mnie z prośbą, abym zażądała od Pauliny Lambert wiadomości co do jej rodziny, aby się dowiedzieć czy może mieć nadzieję, że zostanie przyjęty przez nią.
 — Zatem Paweł kocha Renate! Paweł kocha moją córkę!... — szepnęła Małgorzata ocierając łzy... Ach! to Bóg na tę miłość pozwolił.
 Poczem dodała:
 — Więc panna Lambert dała ci żądane objaśnienia?
 — Nie mogła tego uczynić... Niewiedziała, co się stało z Renatą, która miała do niej pisać i niedotrzymała obietnicy.
 — Zatem Paweł jej szukał?
 — Odnalezienie jej było celem i nadzieją jego życia.
 — A więc! kto wie, czy on na jej ślad nie wpadł? Muszę go zobaczyć, mówić z nim... wypytać... On musi mnie objaśnić...