Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1465

 — Jaknajpewniej... Pani Lantier dzisiaj wyjechał w drogę...
 Pani Bertin uczuła bolesne ściśnienie serca.
 — M drogę!...— powtórzyła.
 — Tak pani... i przed chwilą odebrałam dla niego depeszę, być może bardzo pilną, którą będę mu mógł wręczyć dopiero po powrocie.
 — A nie wiadomo przynajmniej, czy jego podróż potrwa długo? — rzekła wdowa.
 — Nie zdaje mi się, proszę pani. Pojechał do Troyes, a jego powrót nastąpi pewno razem z powrotem panny Renaty.
 Usłyszawszy to imię Małgorzata zadrżała; całą jej istotą ogarnęło nieopisane wzruszenie.
 — Renata! — zawołała. — Pan wymówiłeś imię Renaty?
 — Tak jest, pani... panny Renaty... Ładnej i młodej panienki... którą ocalił od śmierci... którą pielęgnował... wyleczył... którą ma zaślubić i która dziś rano wyjechała za interesem familijnym...
 — O! to ona... to pewno ona... — mówiła dalej biedna matka. — Nie mogę wątpić że to ona... I dziś rano wyjechała z Paryża?
 — Tak, pani...
 — Sama?.
 — O! nie, proszę pani... Pan Paweł nie mogąc jej towarzyszyć, oddał ją pod opiekę jednego ze swoich przyjaciół.
 — Dokądże pojechała?
 — Nie wiem, proszę pani...