Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1466

 — A kiedy ma wrócić?. — Może jutro rano...
 — Mój Boże!... mój Boże!... — wyrzekła Małgorzata z głębokiem zniechęceniem. Czekać... jeszcze czekać... wiedzieć że żyje... że mogłabym ją widzieć... uścisnąć w swoich objęciach... i czekać!... Jaka męczarnia!...
 Otarła łzy spływające po twarzy i mówiła dalej:
 — Ta depesza, którą pan otrzymałeś dla pana Pawła Lańtier, to może od Renaty... Czy by nie można jej otworzyć i dowiedzieć się...
 Odźwierny przybrał minę obrażonej, godności.
 — Otworzyć kopertę! — odparł. — Czy pani może o tem pomyśleć?...
 — To prawda... masz pan słuszność... jestem szalona.
 — Jedna tylko osoba mogłaby sobie pozwolić to uczynić...
 — Jedna osoba?... — powtórzyła Małgorzata niespokojnie.
 — Tak... pani jednego z przyjaciół pana Pawła, upoważniona przezeń pod tym względem... pani Izabela.
 — No! to biegnij poszukać tej pani... błagam pana... ja hojnie za to wynagrodzę... tylko prędko...
 — Z całego serca pragnąłbym pani zadosyć uczynić. Ale pani Izabeli nie ma.
 — Nie ma! i jej także! — szepnęła biedna kobieta zgnieciona temi następującemi po sobie ciosami. — No! wszystko mi się wymyka!... Ach! co za męczarnia!