Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1472

 — Wpół do jedenastej... — rzekła — zaczekam do wpół do dwunastej.
 — Zaczekamy razem.
 O wpół do dwunastej rozmawiali jeszcze, a Paweł nie przybył.
 — Nie przyjedzie dzisiejszej nocy... — szepnęło dziewczę podnosząc się z krzesła... — jestem niespokojna...
 — Zapewniam panią, że niema powodu. To się tłómaczy w sposób zupełnie naturalny. Pan Paweł zatrzymany przez cały dzień po za domem, zbyt późno odebrał moją depeszę, aby mógł na nią zaraz odpowiedzieć... Żegnam panią życząc dobrej nocy...
 — Dobranoc, panie Wiktorze...
 — Do jutra.
 Podmajstrzy wyszedł z pokoju.
 Córka Małgorzaty zamknęła za nim drzwi, poczem z drzwi wychodzących na korytarz hotelowy, wyjęła klucz i położyła go na stole.
 Następnie uklękła przy łóżku i pomodliła się za matkę nieznaną i za narzeczonego, położyła się i zgasiła światło.
 Podczas gdy się to działo, na pierwszem piętrze hotelu pod Łabędziem krzyżowym, co też wówczas robił Byszard Beralle?
 Wiemy już że pod pozorem zmęczenia, zamknął się z karafką wódki, do której często zaglądał.
 Dla pijaka, oczekiwanie częstokroć sprowadza sen; nawet śmiało rzec możemy, że to czyni zawsze.