Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1482

niż szklankę wina!... Moje życie, moja wdzięczność, moje poświęcenie aż do śmierci do was obojga należy! Bracie, podaj mi rękę...
 — Masz... Lecz pamiętaj...
 — Zawsze!
 — Nie złamiesz obietnicy?
 — Nigdy!
 — Wierzę ci... chcę ci wierzyć...Teraz umówimy się co będziesz miał zrobić...
 W tej chwili na ulicy dał się słyszeć odgłos kroków i jakieś głosy.
 Prawie jednocześnie zadzwoniono i silnie zapukano do bramy hotelu.
 Renata, Wiktor i Ryszard nadstawili ucha.
 — Otwórzcie! — wołano. — Otwórzcie prędko...
 I dzwonienie i stukanie do bramy powtórzyło się z zdwojoną mocą.
 — To głos Zirzy! — mówiła Renata blednąc. — Zirza tu!... Mój Boże!... mój Boże!... Pawłowi się trafiło jakieś nieszczęście!...
 Podmajstrzy i brat jego poskoczyli do okna.
 Mieli otworzyć.
 — Nie... — rzekła do nich żywo Renata. — Pozostawcie mnie na chwilę samą... Idźcie otworzyć bramę, a ja się tymczasem na prędce ubiorę.
 Wiktor i Ryszard usłuchali.
 Gospodarz obudzony przez hałas, wychodził ze swego pokoju, ze światłem w ręku, klnąc i wymyślając i zbiegał po schodach tak prędko, jak mu pozwalała jego niezwykła okrągłość.