Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1483

 — Chciałbym wiedzieć, kto to sobie pozwala takich hałasów po nocy! — zawołał ujrzawszy młodzieńców; — posyłam po żandarmów...
 — Nie czyń pan tego!... — odparł Wiktor. — My znamy osobę która sztuka i obawiamy się, czy się nie trafiło jakie nieszczęście... Otwieraj więc pan prędko...
 Stukanie i dzwonienie nie ustawało.
 — Nie rozbijać dzwonka i nie hałasować... — rzekł gospodarz przeze drzwi. Cierpliwości... Zaraz otwieram...
 I drzwi się otwarły.
 Zirza na progu tupała nogami z niecierpliwości.
 Za nią dwie osoby, Małgorzata i panna de Terrys, nikły w cieniu.
 Ujrzawszy Wiktora i Ryszarda, Izabella wydała okrzyk radości.
 — Pan! pan! tutaj! — zawołała chwytając rękę podawaną jej przez podmajstrzego. — Ach! oddycham! Gdzie Renata.
 — W swoim pokoju.
 — Czy się jej nic nie przytrafiło?
 — Nic, dzięki Bogu!... Poznała głos pani i czeka.
 — Niechaj Bóg będzie błogosławiony co ją ocalił!... — wyrzekła Małgorzata z nieopisanym wyrazem: Nareszcie uściskam swoją córkę...
 Wiktor usłyszał te słowa, lecz ich nie zrozumiał i spojrzał z głębokiem osłupieniem na tę, która je wymówiła.