Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1484

 — Tak... tak... — rzekła żywo Zirza. — Wszystko zaraz zostanie wyjaśnione... Renata jest córką tej pani, która drżała o swoje dziecię... Zaprowadźcie nas do niej...
 Gospodarz, jak niemy, trzymał świecę. Wiktor mu ją bez ceremonii odebrał i zawołał:
 — Pójdźcie panie... Pokażę wam drogę...
 I poskoczył na schody. Za nim poszły kobiety.
 Ryszard zupełnie wytrzeźwiony, zawstydzony i żałujący, szedł z tyłu za niemi.
 Wchodząc na schody Zirza powtarzała:
 — Renato!... droga Renato!...
 Przybywszy na pierwsze piętro, Wiktor zatrzymał się i wskazując pokój pod numerem trzecim, rzekł:
 — Tutaj...
 Jednocześnie Renata otworzyła drzwi z wnętrza i padła Zirzie w objęcia.
 Małgorzata Bertin chwiała się na nogach, drżąca z nieopisanego wzruszenia.
 Musiała się wesprzeć ma ramieniu Honoryny, prawie tyle co ona wzruszonej.
 Nagle Renata wyrwała się z uścisków Zirzy. Dreszcz przebiegł jej po skórze.
 — Zirzo... — rzekła zmienionym głosem, — po co ta podróż do Nogent?.. Co znaczy twój przyjazd w nocy? Co mi masz do powiedzenia? Boję się... Pawłowi coś się przytrafiło...
 — Nie, przysięgam! — odpowiedziała przyjaciółka Juliusza Verdier. — Jesteś ocalona. — Nie ma się