Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1487

 — I ja cię kocham także, moja matko... — rzekła do niej wyciągając ręce. — Oddawna... zawsze kochałam cię nie znając, albo raczej znałam cię... widywałam cię w marzeniach.
 — I chciano dzielącą nas przepaść uczynić nieprzebytą!... — zawołała pani Bertin — zaprzysiężone śmierć twoją, aby nas rozłączyć na zawsze!. Czyż mi znów co groziło? — zapytała Renata.
 — Byłaś skazana na śmierć!...
 — Czy to być może?...
 — To jest rzecz pewna... Jeżeli jeszcze żyjesz, to cud prawdziwy! Zrozumiesz to, dowiedziawszy się co zaszło w Port-Creteil...
 — W Port Creteil? — powtórzyło dziewczę.
 — Tak, u nędznika, do którego miałaś odnieść koronki...
 — Ale jakim sposobem?
 — Słuchaj swojej przyjaciółki... Na twojem miejscu ona o mało nie umarła.
 — Zirza opisała straszliwy dramat w domku w Port-Creteil.
 Renata, Wiktor i Ryszard zbledli ze strachu.
 — Nie ma wątpliwości! — rzekł podmajstrzy, gdy Izabella skończyła swoje opowiadanie. — Ten podły Fradin jest nie kto inny tylko Paweł Pelissier, zawzięty prześladowca, nieubłagany nieprzyjaciel panny Renaty, który jeszcze dzisiejszej nocy chciał jej skraść papiery powierzone przez pana Pawła mojej pieczy.