Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1488

 — Dzisiejszej nocy! — zawołała Małgorzata z przestrachem.
 — Tak jest pani, — lecz szczęściem ja tu byłem i czuwałem...
 Ryszard rumieniąc się ze wstydu spuścił głowę.
 — Panie — rzekła pani Bertin podając Wiktorowi rękę — wiem że memu siostrzeńcowi Pawłowi i panu zawdzięczam to, że dziś widzę moją córkę... moją córkę... którą wtedy na moście Bercy ocaliliście obadwa od straszliwej śmierci!
 — Twój siostrzeniec, moją matko! — rzekła żywo Renata. — Paweł Lantier jest twoim siostrzeńcem?
 — Tak jest, moje dziecię, Paweł Lantier którego kochasz, który ciebie ubóstwia i jestem pewną, że uczyni cię najszczęśliwszą z kobiet...
 — O matko! matko!... ileż od razu szczęścia!...
 Małgorzata uściskała Renatę, poczem z wracając się do Wiktora Beralle mówiła dalej:
 — Chciałabym pana o coś zapytać...
 — Odpowiem z największą chęcią...
 — Przed chwilą wymieniłeś pan nazwisko...
 — Pawła Pelissier?
 — Tąk. Co to za człowiek?
 Renata nie pozwoliła Wiktorowi przemówić.
 — Ten człowiek — rzekła — jest to zbrodniarz, który, razem ze swoim wspólnikiem, spalonym przy ulicy Beautreillis, chciał mnie zamordować na moście Bercy, który zabił parną Urszulę dla skradzenia jej listu i usiłował otruć na mojem miejscu Zirzę... Ten