Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/15

 — Czy przyjedzie? — zapytała Małgorzata.
 — Bez wątpienia!... — Byłby zemną przyszedł, ale musiał wydać pilne rozporządzenia co do budowy... — Przedwczesna zima, przy śniegu, zaskoczyły go znienacka... Trzeba wszystkiemu zapobiegać... — Kazał mi powiedzieć ci, ciociu, że ma nadzieję odtąd, widywać cię częściej...
 — Bardzo będę temu rada... Teraz mi wolno przyjmować osoby, które mnie kochają.
 — A my nie byliśmy kochani przez pana Bertin... O! nie! — rzekł Paweł z uśmiechem.
 — To prawda, moja familia, nawet przybrana, budziła w nim wstręt głęboki...
 — Ach! — szepnęła półgłosem panna de Terrys, to był szkaradny człowiek...
 — Pst! — rzekła żywo wdowa. — Postanowiliśmy to zapomnieć o wszystkiem...
 I zwracając się do Pawła, dodała:
 — Jak dawno wróciłeś do Paryża?
 — Od dwóch tygodni, kochana cioteczko...
 — Nie tęgą miałeś podróż...
 — Zimno, ale mi to wszystko jedno... Moim celem było zebrać pewne notaty w bibliotekach publicznych i zapewniam cię że tam było bardzo gorąco... Starzy uczeni tak lubią ciepło!...
 — Bawiłeś jakiś czas w Troyes?
 — Parę tygodni.
 — A pan Paweł jeździł do Troyes?... żywo Honoryna.
 — Tak, pani... Znalazłem tam drogocenne do-