Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/152

 Restaurator spiesznie przyniósł sporą księgę, którą położył na stole.
 Pani Baudu otworzyła ją i poszukała nazwiska Wiktora Beralle
 — Jest... — rzekła. — Dodaj pan sam, a jeśli się omylisz na moją korzyść, to tém gorzéj dla ciebie.
 Wiktor wziął pióro i wpisywał cyfry, gdy tymczasem gospodyni zajęta była kuchnią, dziewczęta zaś coś cicho do siebie mówiły.
 — Sześćdziesiąt dwa franki... — rzekł po chwili... — oto jest bilet stu frankowy.
 — Czy wydać resztę? — zapytała.
 — Nie trzeba, — i odparł werkmajster. — Niech rosną, oszczędności składne na wesele.
 I czule spojrzał na Stefcię, która patrzała na niego z miłością.
 — Tak, to dobrze! — rzekła gospodyni; — oszczędność, ta do wszystkiego prowadzi. — To też bądź spokojny, Stefcia prędzéj czy późniéj zostanie twoją żoną i zdaje mi się że się nie da prosić aby powiedzieć: tak.
 — O! mamo... mamo.. — wyjąkało dziewczę rumieniąc się znowu.
 — Cicho, bębnie! — odparła pani Baudu uśmiechając się pomimo woli — to co ja mówię, do ciebie nie należy! — Zatém mam zapisać na twoją korzyść trzydzieści ośm franków, — dodała — ponieważ we mnie masz więcéj zaufania niż w bankierze lub notaruszu! Oho! twój woreczek pęcznieje! — Ogółem: pięć tysięcy siedmset trzydzieści ośm franków! —