Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1525

 Siedząc prawie naprzeciwko drzwi, widział wychodzących i wchodzących.
 Od chwili do chwili wzrok jego zatrzymywał się znowu na tarczy zegarowej, i której skazówki nie posuwały się odpowiednio do jego życzenia.
 Uczucie niepokoju którego doświadczył wracając z Paryża i nie widząc aby Ryszard wsiadał do wagonu na stacyi Negent-sur-Seine, powracało silniejsze i uporczywsze.
 Nareszcie wybiła dwunasta.
 Drzwi się otwarły i ukazał się Ryszard Beralle.
 — Nareszcie! — mruknął Leopold.
 I uśmiech tryumfu ukazał się na jego ustach, podczas gdy się przypatrywał ciekawie Ryszardowi który ze swej strony przeglądał salę pijących i patrzał na niego tak, jak i na drugich i dzięki jego przebraniu, wcale go nie poznawał.
 — Co on u djabla będzie robił? — zapytał sam siebie.
 Ryszard przystąpił do kantoru.
 — Co pan rozkaże? — zapytał gospodarz.
 — Czy można dostać śniadanie?
 — Tak, jeżeli pan jesteś nie bardzo wybredny.
 — Poprzestanę na byle czem, na kawałku szynki, omlecie i kawałku sera.
 — W tej chwili.
 — Czy masz pan gabinety?
 — Tak, w głębi, w korytarzu... Siadaj pan w pierwszym... będzie panu bardzo wygodnie... jest w nim piec...