Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/153

Ładna cyfra! — Dobrze, Wiktorku! — gdyby Ryszard robił toż samo!...
 — To nastąpi matko... — odezwała się bojaźliwie Wirginia.
 Pani Baudu wzruszyła ramionami.
 — Jak rak świśnie!... — odrzekła.
 Wirginia zrobiła kwaśną minę.
 — Nie trzeba tracić nadziei! — odparł Wiktor. — jeszcze, nie wszystko stracone!... Mój brat młodszy jest odemnie o lat dwa lub trzy... — jest on czynny, zręczny, inteligentny!...
 — Być może, ale im więcéj zarobi tém więcéj wyda!...
 — Będzie pił wino z wodą... aby poślubić pannę Wirginię, którą kocha...
 — Niechaj więc prędko zaczyna, bo jeżeli się nie zmieni, to Wirginia raczéj zostanie starą panną niż wyjdzie za niego, ja ci na to przysięgam!:
 — Cierpliwości... — ja wracam do warsztatu... — Jeżeliby tu Ryszard nadszedł, proszę mu powiedzieć, że czekam na niego.
 — Dobrze.
 Wiktor odszedł.
 — Czyż się to już nie trąca z kolegami, panie Beralle — rzekł Caperon, zatrzymując go w przechodzień.
 — Nie, Caperon, dziękuję... — Zagadałem się... — Muszę wracać...
 — Ba! — jeden, zielonéj...
 — Wiesz, że absyntu nigdy nie pijam.