Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1539

 Przyśpieszył kroku i połączył się z gromadką.
 Wkrótce przybyli do oberży, w której z rana stanęli Wiktor i Zirza.
 Wiktor kazał sobie dać numer.
 Wprowadzono go na drugie piętro do pokoju dosyć obszernego, gdzie się zamknął z towarzyszami.
 — Położysz się do łóżka... — rzekł do Leopolda.
 — Ależ...
 — Nie ma się co spierać... — przerwał podmajstrzy. — Trzeba być posłusznym... Pan Paweł i mój brat będą nad tobą czuwać... za pięć minut powrócę. Pani Izabello, bądź łaskawa pójść ze mną...
 Zirza usłuchała.
 — Gdzie pani pokój?
 — Na dolnem piętrze...
 — Zaprowadź mnie pani do niego...
 — Pójdź.
 Gdy stanęli w pokoju, młoda kobieta rzekła:
 — Czego ode mnie żądasz, mój przyjacielu?
 — Poświęcenia...
 — Wszak wiesz, że je posiadam...
 — Ja go nie dla siebie potrzebuję...
 — A dla kogo?
 — Dla pana Pawła.
 Zirza westchnęła.
 — Biedy chłopiec... — szepnęła — on myśli sobie życie odebrać... Wyczytałam to postanowienie w jego oczach.