Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1541

 Zirza wyszła udając się na kolej, gdy tymczasem Wiktor połączył się z bratem i Pawłem Lantier, którzy pilnowali Leopolda Lantier.
 Ten ostatni, czyniąc z potrzeby cnotę, położył <się do łóżka.
 — Sznury... — rzekł Wiktor do Ryszarda.
 Młodzieniec rozwinął paczkę zawiniętą w szary papier i wydobył zwój sznura cienkiego lecz silnego, który kupił w drodze.
 — Chcecie mnie związać? — rzekł były więzień z szyderczą miną.
 — Tylko ręce...
 — Zapewniam was że to niepotrzebne... Wcale nie myślę uciekać...
 — To być może, ale ja nie dowierzam...
 — Jak ci się podoba... Wiąż, będę cierpliwy...
 — Trudno byłoby, ażebyś nim nie był...
 Ryszard kazał podnieść więźnia i silnie skrępował mu ręce z tyłu.
 — Tym sposobem mój brat sam wystarczy do pilnowania cię, jeżeli ja i pan Paweł będziemy potrzebowali wyjść... A teraz poproszę pana Pawła, aby razem z Ryszardem wyszedł obstalować dla nas wszystkich śniadanie... Tymczasem ja sobie porozmawiam z panem Leopoldem Lantier...
 Młodzieńcy wyszli z pokoju.
 Były więzień i podmajstrzy zostali sami.
 — Spiesznie pomówmy i cicho... — rzekł ten ostatni — ojciec pana Pawła jest w Troyes...
 — Prawda, ale zkąd o tem wiesz?