Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1556

 Ujrzawszy go Małgorzata zadrżała.
 — Pan Lantier!... — zawołała.
 — Tak jest pani — odpowiedział urzędnik. — Pan Lantier który mniemał, że dziedziczy po swoim krewnym i który nie bez zdziwienia widzi, że majątek Roberta Vallerand przechodzi w ręce panienki o której istnieniu nie wiedział...
 — A! — rzekła Małgorzata, rzucając na swego szwagra spojrzenie z wyrazem niepodobnym do opisania, — on nie wiedział...
 — Nie, pani.
 — A więc! przedstawiam mu swoją córkę, Renatę Valierand, córkę Roberta.
 Paskal machinalnie się skłonił.
 Myślał:
 — Ona mnie nie oskarża!... Co to znaczy?...
 Prokurator Rzeczypospolitej mówił dalej:
 — Panna Renata znajduje się obecnie w posiadaniu majątku swego ojca... Dzięki ostrożnościom przedsięwziętym przez Roberta Vallerand, właściwie tu nie ma mowy o spadku, lecz o zwrocie depozytu w zamian za pokwitowanie... Charakter naturalnej córki, panny Renaty, w obecnym wypadku, wcale mi się nie zdaje czynić ją niezdolną do posiadania całego majątku... — Czy nie masz pan, panie Lantier, jakiego przeciw temu zarzutu?
 — Żadnego, panie prokuratorze... — wyjąkał Paskal.
 — Zatem, więcej pana nie zatrzymuję...