Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1558

 — Co ty robisz w Troyes?
 — Ocalam pana od hańby. Nie dla pana, lecz dla pańskiego syna.
 Paskal stracił głowę.
 — Ocalasz mnie!... — powtórzył drżącym głosem. Przybyłeś mnie ocalić.
 — Tak jest.
 — Czy przychodzono na ulicę Picpus mnie aresztować?
 — Milczenie!... O takich rzeczach mówić w tem miejscu, gdzie jesteśmy, jest nieroztropnością... Pójdę z panem do hotelu i tam pomówimy...
 — Tak... tak... pójdź...
 I Paskal biorąc Wiktora pod rękę, poszedł chwiejącym krokiem do Hotelu Prefektury.
 Drzwi od jego pokoju były otwarte.
 W pomięszaniu swego umysłu nawet tego nie dostrzegł.
 Wszedł.
 Zaledwie przestąpiwszy próg, wydał okrzyk, osłupienia i przestrachu na widok Leopolda Lantier, swego krewnego, swego wspólnika, pilnowanego przez Ryszarda.
 — I ty śmiesz mi się pokazać, kiedy przez ciebie zostałem zgubiony! — zawołał z wściekłością.
 — Ba, mój poczciwcze — odparł zbieg z więzienia — nie mamy nic sobie do wyrzucenia... jeżeli ty jesteś zgubiony, to i ja jestem także...
 I pokazywał swoje związane ręce.
 Paskal szczękał zębami.