Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1559

 — Co to znaczy? — rzekł spoglądając na Wiktora niepewnym i mrugającym w dzień biały wzrokiem nocnego ptaka.
 Podmajstrzy odpowiedział wyjmując z kieszeni rewolwer.
 — To znaczy, że pan jesteś w naszej mocy...
 — Co ty chcesz odemnie?...
 — Chcę abyś pan podzielił ten sam los co i twój zacny kuzynek Leopold...
 — Mnie wiązać!... mnie!...
 — Tak jest! A jeżeli pan nie będziesz słodki jak baranek, to słowo honoru w łeb ci wy palę!...
 W rozmowę wmięszał się były więzień.
 — Kuzynku — rzekł — nie opieraj się, radzę ci... On by to zrobił co powiada i stracilibyśmy ostatnie szanse... Podmajstrzy ma jakąś myśl, ukrywa ją, ale zdaje mi się, że ona jest dla nas korzystną...
 Ryszard przyniósł resztę sznura.
 Przystąpił do przedsiębiorcy i szepnął mu do ucha:
 — Panie przedsiębiorco, bądź pan grzeczny... Tak będzie lepiej... Przecież sznurek to nie morze do wypicia...
 Paskal znękany, złamany, prawie bezprzytomny, upadł na krzesło i poddał się biernie.
 Robotnik nader zręcznie skrępował mu ręce.
 Nagle dał się słyszeć hałas niespodziany.
 Zapukano do drzwi pokoju.
 — No — pomyśleli razem Paskal i Leopold, — teraz pewne koniec... Otóż i żandarmi...