Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1563

 Drżące usta Paskala powtarzały po cichu z idyotyczną wytrwałością. ten jedyny wyraz:
 — Rusztowanie...
 — Rusztowanie, zgoda! — zawołał nagle zbieg z więzienia. — Ja sam siebie wyrokować nie będę...
 — Przepraszam... — odpowiedział Wiktor ze spokojem — uczynisz to, albo gorzej dla ciebie...
 — A1e czyż pan nie rozumiesz, czego chcą te trzy kobiety...
 — I owszem, doskonale rozumiem...
 — One nas skazały na samobójstwo — rzekł Paskal opanowany nagle przez gorączkę...
 — A więc — rzekł podmajstrzy — samobójstwo zawsze jest lepsze, jak mi się zdaje, od rusztowania. Unika się sądu i przysięgłych... widoku maszyny... toalety... krzyków tłumu i mnóstwa innych rzeczy.
 — To prawda.. — odparł Paskal. — A ponieważ potrzeba umrzeć, niechaj to będzie natychmiast...
 Przedsiębiorca przyszedł do siebie.
 Podszedł, a raczej poskoczył ku Leopoldowi, i chwytając go za ręce, zawołał:
 — Ja umrę i ty umrzesz ze mną, słyszysz! ze mną. Ty mój zły duch! ty coś mnie namówił do zbrodni i popchnął w przepaść!... ze mną... ze mną... Wołałbym cię zadusić własnemi rękami, niż zostawić przy życiu...
 Mówiąc to cośmy przytoczyli, Paskal ściskał jak w kleszczach, ręce swego krewnego.