Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1564

 Ten ostatni nie bez trudności zdołał się wyrwać, i z błędnym spojrzeniem wstrząsany konwulsyjnem drżeniem, schronił się w róg pokoju.
 — Noża! noża!... — powtarzał Paskal nieprzytomny. — Dawajcie mi noża, niech go zabiję!
 — Siadaj przy stole — wyrzekł rozkazująco Wiktor — i pisz co ci podyktuję...
 Onieśmielony spojrzeniem podmajstrzego, Paskal usłuchał jak dziki zwierz ulegający pogromcy.
 Usiadł przy wskazanym sobie stole na którym leżał papier, atrament i pióro.
 — Czyś gotów? — zapytał Beralle.
 — Jestem gotów... dyktuj...
 — To będzie krótkie...
 Podmajstrzy przez sekundę się zastanowił i podyktował:
 „Nie oskarżajcie nikogo o zbrodnię. Zycie dla nas było niemoźliwem; szukamy ucieczki w śmierci.“
 — Napisz datę dzisiejszą, w Troyes — mówił dalej Wiktor — podpiszcie... podpiszcie obadwa.
 Paskal przed chwilą tak zupełnie zgnębiony, nakreślił swoje nazwisko prawie pewną ręką.
 Leopold przyglądał się tej scenie niepodobnej do opisania, lecz łatwej do pojęcia.
 — Teraz, ty... — rzekł Ryszard biorąc pióro od Paskala.
 — Ja nigdy tego nie podpiszę! — zawołał łotr, chrypiący z przestrachu. — Nigdy! nigdy! nigdy! Ja nie chcę umierać!...