Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1565

 — Podpiszesz! — zawołał Paskal rzucając się znowu ku niemu. — Podpiszesz tak samo jak ja podpisałem i umrzemy razem.
 — Nie! nie! nie!... sto razy nie!...
 Przedsiębiorcy oczy wyszły z oprawy, a na ustach ukazała się piana jak u epileptyka.
 Podpiszesz! — powtórzył chwytając swego krewnego za barki i popychając go z nieprzepartą mocą ku stołowi. — Ja ci powiadam że podpiszesz!
 I zmusił go ażeby usiadł.
 — Na co się opierać? — rzekł z kolei Wiktor. — Lepiej się zgodzić dobrowolnie...
 Paskal włożył pióro Leopoldowi w rękę i przytrzymał je gwałtownem przyciśnieniem, poczem położył mu rękę na stole.
 Były więzień poznał że został zwyciężony i że nic w świecie nie było w stanie uchronić go od kary.
 Podpisał.
 — Teraz mi dajcie rewolwer... — odezwał się przedsiębierca. — Strzelę mu w łeb, a potem sobie roztrzaskam głowę...
 — Nie — odpowiedział Wiktor — nie od broni... — Od czego innego musicie umrzeć...
 — Od czegóż?
 — Od tego...
 I podmajstrzy wydobywając z kieszeni puszkę kryształową, skradzioną przez Leopolda w gabinecie hrabiego de Terrys, postawił ją na stole.
 Obadwaj bandyci mimowolnie nagle się cofnęli.