Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/157

 — O! co się tego tycze, mamo Baudu, ja ciągle o tém myślę...
 — Powinienbyś brać przykład ze swego brata.
 — Basta!... rozumiem.. — rzekł Ryszard żywo, z widoczną obawą. — Natychmiast zaspokoję, skoro tylko odbiorę pensyę... wydatki...
 — Niedługo odbierzesz... — rzekł Wiktor.
 — A tymczasem idź się przespać, — rzekła gospodyni, albo zabronię ci słowo przemówić do mojéj córki...
 Wirginia siedząc przy kuchni i gorączkowo obierając rzepę, cierpiała straszliwie.
 Powtarzamy iż kochała Ryszarda, który był zresztą ładnym chłopcem i drzała z obawy, aby prowadzenie się młodzieńca nie stało na przeszkodzie małżeństwu, o którem marzyła.
 — Nie mówić więcéj z Wirginią! — zawołał robotnik. — A! mamo Bandu, żartujesz chyba!... Ty wiesz, że ja ją ubóstwiam...
 — Dowiedź, że tego swojem prowadzeniem...
 — No, zgoda... ja się ustatkuję... tylko mi pozwól powiedziéć jéj...
 I chciał podstąpić ku dziewczęciu.
 Wiktor zatrzymał go gestem.
 — Powiesz jéj to późniéj... jak będziesz na czczo... — Pójdź ze mną...
 Wziął go pod rękę.
 Tym razem Ryszard udał się za nim bez oporu, tylko, zanim doszedł do drzwi, wykręcił się dwa czy