Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/174

 Paskal spoglądał otwarłszy usta, na tego co przemawiał w ten sposób.
 Podobny był do człowieka ogłuszonego ciężkim ciosem.
 — Nie jestem spadkobiercą?... — wyjąkał drżąc na całém ciele.
 — Nie...
 — Jakto?... dla czego?...
 — Dla tego poprostu, żeś został wydziedziczony...
 — Wydziedziczony! — powtórzył przedsiębiorca wybuchając śmiechem, w którym się dał słyszéć ton fałszywy. To być nie może! — Mam prawo za sobą.
 — Najprzód, nie ma żadnego prawa, któreby zmuszało wuja do zapisania majątku siostrzeńcowi — odparł Leopold — A potém, najbliższy krewny ma pierwszeństwo przed drugimi, a Robert Vallerand miał córkę, do któréj spadek należy...
 Paskal zachwiał się pod tym nowym ciosem.
 — Robert... córkę... — powtórzył głucho.
 — Jakem to miał honor panu powiedziéć...
 — Robert Vallerand nie był żonaty...
 — Zkąd pan wiesz o tém? — Oddawna straciłeś go z oczu... — Zresztą mógł zawrzéć w Ameryce małżeństwo, które pozostało tajemném dla jakiegoś powodu, prawnego lub nieprawnego, które jednak nie mniéj jest prawem... — W każdym razie, prawe czy nieprawe dziecko żyje... Jest to córk... Ma blizko dziewiętnastu lat a najnormalniejszy testament czyni ją ogólną spadkobierczynią.