Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/180

ku pańskiego wuja, i tam dowiedziałem się o tém, co panu mówię...
 — Cóż daléj? — rzekł przedsiębiorca.
 — Nie wesołe to rzemiosło blacharza... — mówił daléj Leopold, — o! nie!... I wyobraź pan sobie, panie Lantier, że czuję w sobie powołanie.
 Leopold znowu się zatrzymał.
 Paskal drzący z niecierpliwości zapytał:
 — Do czego?
 — Do życia z procentów, przyzwoicie, po mieszczańsku.... nie pracując... Wszak to pojmujesz, hę? panie Lantier?
 — Pojmuję... — Zmierzaj prosto do celu...
 — Do celu?... ależ go pan już znasz... celem moim jest wyświadczyć ci przysługę... albo raczej, nam obudwu wyświadczyć przysługę... — Pan musisz być z natury wdzięcznym... ja to czytam na pańskiej twarzy... — Zatém jeżeli tak dzielny chłopak jak ja podaje ci rękę i otwiéra kassę z milionami, pan mu z pośpiechem chyba ofiarujesz część skarbu...
 — Otwierasz kassę z milionami... — szepnął Paskal. — Czy to być może?
 — Do licha!. — Gdyby to nie było możliwém, czyżbym tracił tu czas nadaremnie... Nie jestem tak naiwny!...
 — Ależ jest bezpośrednia spadkobierczyni.
 — Gdyby nie to, rzecz cała poszłaby jak po maśle i pan byś wcale mnie nie potrzebował...
 — Cóż robić?
 — Poprostu usunąć dziewczynę...