Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/20

 — Wątpię o tém...
 — Doprawdy?
 — Tak jest, droga przyjaciółko... — Gdyby mnie przewidywane przez ciebie nieszczęście spotkało, gdybym straciła ojca, zdaje mi się, że nie spieszyłabym się z wybraniem sobie pana... Ja mam pojęcia bardzo niepodległe, któreby może drażniły mego przyszłego... — Lubiłabym podróżować... jeździć tu i owdzie... to tam, to w inną stronę... żyć po kawalersku!... — Wolność musi być tak miłą!... Jak pan myślisz panie Pawle?
 Siostrzeniec Małgorzaty zadrzał...
 — Ja tak samo myślę, że wolność jest rzeczą nieocenioną... — odpowiedział, — lecz sądzę także, że jest coś daleko wyższego nad wolność, a tém jest rodzina... mąż, którego się kocha i który kocha... ukochane i ubóstwiane dzieci...
 Honoryna zarumieniła się trochę, spuściła głowę, zdawała się rozmyślać i wyjąkała:
 — Być może... tak.. może pan i masz słuszność...
 A potem dodała wesoło:
 — Zapewne pan prawdę mówisz, ale ja jeszcze nie mam do tego ochoty...
 — Koteczko — przerwała Małgorzata — pomówimy o tém jeszcze...
 Zapukano zlekka do drzwi.
 — Proszę, — rzekła wdowa.
 Ukazał się Javolet.