Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/208

 — I ta biédna pani — mówił daléj jest bardzo chora?
 — O! bardzo niebezpiecznie...
 — Wzywałeś pan lekarza?...
 — Najlepszego w całém mieście... — przychodził dwa razy... — zapisał lekarstwo, lecz powiedział, że za nim nie ręczy... Widzisz więc pan, że to choroba niebezpieczna...
 — W istocie... Szczęściem lekarze się często mylą i także często powiększają chorobę, z powodu honoraryów...
 Oberżysta zaczął się śmiać i odparł:
 — To prawda!... zaraz widać, że pan masz umysł spostrzegawczy... Jeżeli pan chce jeść, to już podano...
 W saméj rzeczy Antosia postawiła na białym obrusie wazę z rosołem wydającym wonny zapach.
 Leopold zdjął surdut podbity futrem i obszerny szal, zatrzymał okulary usiadł i zaczął się posilać z dobrym apetytem człowieka, którego sumienie jest w zupełnym spokoju.
 Podczas jedzenia myślał:
 — Doprawdy mam szalone szczęście! — trapiąca mnie przeszkoda usuwa się sama, bez mego wmięszania... Téj matki trzeba się było wystrzegać... — po śmierci Roberta Vallerand ona mogła sądownie upominać się o swoją córkę, znaglić policy do jéj szukania, nareszcie bardzo nie w porę nabawić mnie kłopotu, a tu nagła choroba zupełnie ją obezwładniła... — Gdy wstanie z łóżka, (jeżeli tylko kiedy