Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/223

 — Gotowa jestem wskazać panu wszystkie pokoje...
 — Przedtém mam pani zadać niektóre pytania...
 Urszula zadrzała lecz ukryła swoje wzruszenie i odrzekła:
 — Jestem na rozkazy pana sędziego.
 Jegomość w niebieskich okularach wydostał ze swego futrzanego palta książeczkę ołówek i zdawał się robić notatki co do rozkładu i umeblowania przedsionka, lecz jedynym celem tego wybiegu było uniknąć spojrzeń Urszuli, które się kilkakrotnie na nim zatrzymały.
 Urzędnik rozpoczął badanie.
 — Niewiadomo pani, — rzekł czy pan Vallerand nie zostawił testamentu, bądź tu, bądź u notaryusza?...
 Zapytanie to było dla Urszuli kłopotliwém.
 Nastąpiło to, co była przewidziała.
 Trzeba było puścić się krętą drogą, która może nie była bez niebezpieczeństw.
 Sędzia pokoju powtórzył swoje zapytanie.
 — Nie wiem panie... — odpowiedziała pani Solliér.
 Leopold Lantier, udając że nieprzestaje spisywać mebli, podwoił uwagę.
 — Ona nie przestanie kłamać... — pomyślał, — wybornie! Tajemnica będzie dobrze strzeżona. Wyborny atut w mojéj grze!
 — Tak więc — ciągnął sędzia daléj — pan Valle-