Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/23

rytami, przestępującego próg i podającego rękę odźwiernemu, który ją serdecznie uścisnął.
 — Musi to być oczekiwany przez panią, Prosper, — pomyślał.
 Zeszedł na dół i zbliżył się do rozmawiających.
 — Panie Prosperze, — rzekł odźwierny, — oto jest pan Jovelet, zarządzający domem...
 Totumfacki i były kamerdyner ukłonili się sobie wzajemnie.
 — Zatem, panie Jovelet, — rzekł Prosper, — to pan podpisałeś depeszę odebraną przezemnie w zamku Tréville?
 — Tak panie, ja, z rozkazu pani...
 — Przybywam, aby wypełnić rozkaz pani, dla której czuję wielki szacunek i przywiązanie, lecz przyznam się, żem się wahał przez chwilę...
 — Z powodu?
 — Obawiałem się aby moja obecność w pałacu nie była powodem niezadowolenia dla pana Bertin.
 — Jakto, więc pan nic nie wiesz? — zawołał Jovelet.
 — I cóż mam wiedzieć?... — Depeszą wezwany byłem o jaknajśpieszniejszy przyjazd... bez żadnego dalszego wyjaśnienia...
 — Jakto, czyżem ci nie doniósł?... Miałem zawróconą głowę? — Zapomniałem o głównym przedmioscie? — Pan Bertin umarł.
 — Umarł! — powtórzył Prosper z osłupieniem.
 — Umarł i ani pan ani ja nie będziemy prosić Boga aby go wskrzesił, nieprawda? — Przedwczoraj