Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/234

 — Spodziewam się, że wkrótce.
 — Ah dobrze, bo nam się czas będzie wydawał bardzo długim.
 — Prędko on przejdzie... — Mąż twój został Wyznaczonym nadzorcą pieczęci... — Możecie więc by spokojni, aż do objęcia majątku przez dziedzica naszego kochanego nieboszczyka, — ktokolwiek on będzie... — Bardzo jest prawdopodobném, że ten dziedzic zechce was zatrzymać u siebie... Takich jak wy sług, nie łatwo zastąpić. — Czekajcież więc cierpliwie... i z ufnością... ja wam powiadam...
 — Niech cię Bóg wysłucha, pani Urszulo!... — szepnęła Franciszka z westchnieniem. — Sądzę, że pani masz słuszność, ale przyszłość, jest tak niepewna...
 I żona Klaudyusza otarła zwilżone powieki.
 Udajmy się teraz do cieplarni, do Leopolda Lantier.
 Zbiegły więzień nie opuszczał swego punku obserwacyjnego i przez szyby cieplarni nie tracił ani na chwilę na dole oświetlonych okien.
 Łagodne ciepło go ogarnęło. — Gryzł tabliczki czekolady i nie bardzo się niecierpliwił.
 Nagle zadrzał.
 Na dole zamku otworzyły się drzwi bocznej jakiś człowiek wyszedł z latarnią w ręku, poszedł ku stajni leżącej naprzeciw cieplarni i wyciągnął z wozowni mały powozik.
 Był to stangret.
 — A! a! — pomyślał Lantier patrząc na to co się działo na dziedzińcu... — przygotowują powóz za-