Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/239

nie kręcące się chorągiewki i tłukły się słabo przymocowane okiennice.
 Nareszcie dojrzał słabo oświetlony dworzec kolei.
 Dochodząc do zamierzonego kresu, Lantier stanął, aby schwycić oddech i obejrzał się w około.
 Ani powozu, — ani żywej duszy, — cisza najzupełniejsza, złowroga cisza, przerywana pogwizdem wichru.
 Pozamykane domy zdawały się być uśpione.
 Jeden tylko skromny zakład, w sąsiedztwie dworca, — „Kawiarnia podróżnych“, — był otwarty.
 Leopold Wszedł do sali passażerskiéj na dworcu i niezastał w niéj nikogo.
 Spojrzał na tarczę zegara, umieszczonego nad okienkiem kassowém.
 — Za pięć minut jedenasta... — mruknął, — Jak też czas ucieka!...
 Otwarły się drzwi, przepuszczając jakiegoś niższego officyalistę kolejowego.
 Lantier zatrymał go.
 — Mój panie, — zapytał, — czy nie mógłbyś mi pan powiedziéć, o któréj przechodzi najbliższy pociąg?
 — Dokąd?
 — Do Paryża.
 — O jedenastéj minut trzydzieści pięć...
 — A do Troyes?
 — O jedenastéj minut trzydzieści cztery... — Obadwa pociągi krzyżują się na stacyi.