Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/245

 — Sapristi! — mruknął nędznik z uśmiechem, — nie myślałem, że tak prędko dobrowolnie tutaj powrócę... Wreszcie jestem tu i muszę pozostać... — Zachowując wszelką ostrożność, wydobędę się z kłopotu... — Słuchając przez ścianę, obserwując przez okno, nie będę miał wiele potrzeby ukazywania się na ulicach... Potrafię ja wynaleźć pozór, aby moje zamknięcie się w pokoju nie dało się podejrzaném...
 W sąsiednim pokoju dał się słyszéć ruch lekki.
 — Pani Urszula wstaje... — pomyślał Leopold; — pewno wyjdzie... Baczność...
 I ubrał się naprędce.
 Ochmistrzyni nieboszczyk Valleranda w istocie wstała i kładła na siebie żałobne ubranie.
 Lantier usiadł i słuchał jak się kręciła tu i owdzie.
 Do drzwi dwudziestego trzeciego numeru zapukała służąca.
 Urszula otworzyła.
 — Czy pani będzie w hotelu jeść sniadanie? — zapytała służąca.
 — Tak jest, ale tutaj.
 — Pani jeść będzie sama?
 — Nie... — Połóż dwa nakrycia.
 Leopold nie tracił ani wyrazu z téj rozmowy.
 Urszula mówiła daléj:
 — Idę naprzeciwko, na pensyę pani Lhermitte. Potém załatwię sprawunki w mieście; ale to nie potrwa długo, można więc podać o jedenastéj.
 — Śniadanie będzie gotowe...