Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/254

 — Ja sama po nią pójdę...
 Przełożona opuściła salon i udała się do klassy, w któréj znajdowała się Renata.
 Wsparłszy na obudwu rękach pochylone czoło, i utkwiwszy oczy w otwartą książkę, któréj nie widziała, młoda panienka smutnie marzyła.
 Pani Lhermitte przybliżywszy się do niej dotknęła jéj ramienia.
 Renata zadrżała i żywo podniosła głowę.
 — Moje dziecię, — rzekła do niéj przełożona pensyi — ktoś na ciebie czeka w salonie...
 — Kto, proszę pani?
 — Zobaczysz.
 Renatę ogarnęło uczucie niepokoju.
 Straszliwy sen zeszłéj nocy stanął jéj na myśli, a przekonanie, że się miała dowiedziéć o nieszczęście ogarnęło jéj umysł.
 Spiesznie wyszła z klassy i pobiegła do salonu, którego drzwi gorączkowo otworzyła.
 Na środku pokoju stała Urszula...
 Ujrzawszy ją w czarnych sukniach, bladą i z zaczerwienionemi oczyma, Renata domyśliła się, że jéj najsmutniejsze przeczucia się ziściły.
 Nieruchoma na progu, wydała głuchy jęk i musiała się oprzeć o odrzwia, aby nie upaść.
 Pani Sollier poskoczyła ku niéj i wzięła ją w swoje objęcia.
 — Ach!... — wyjąkała Renata, któréj twarz w jednéj chwili łzy zalały, — sny nie kłamią... — Mój opiekun nie żyje!