Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/256

 — Jego żywe wspomnienie nie odstąpi cię nigdy...
 — O! nigdy! nigdy! — Ale ja go już więcej nie ujrzę!
 Po chwili milczenia, pani Lhermitte odezwała się.
 — Opuścisz pensyę, kochane dziecko...
 Te wyrazy sprawiły w boleści Renaty nagłą zmianę.
 — Opuścić pensyę? — szepnęła podnosząc zalane łzami oczy na panią Sollier, jakby ją pytając.
 — Jest to ostatnia wola twego opiekuna... twego przyjaciela... — odpowiedziała Urszula.
 — Więc mnie zabierasz z sobą?
 — Tak jest.
 — Dokąd?
 — Tam gdzie cię kazał zawieźć twój opiekun.
 — A ty, dobra Urszulo, ze mną zostaniesz?
 — To ci przyrzekam.
 — Nie opuścisz mnie?
 — Nigdy!... nigdy!... przysięgam!...
 — Nie będę sama na świecie... będę kochana...
 Młode dziewczę rzuciło się w objęcia pani Sollier, która ją długo trzymała w uścisku.
 — No, moja droga pieszczotko — rzekła Urszula poskramiając swoje wzruszenie, — wezwij odwagę na pomoc... osusz swoje łzy...
 — Czyż to jest możebném.
 — Trzeba aby było możebném!... — Idź do swego pokoju... — włóż skromną ciemną sukienkę... — Pani Lhermitte każę komu zająć się upakowaniem