Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/26

IV.

 W sąsiednim pokoju odezwały się kroki i ucichły przy drzwiach.
 Pani Bertin sama drzwi otworzyła i wszedł Prosper.
 — O! pani... pani... — wyjąkał z głębokiem wzruszeniem — przecież się pan Bóg nad tobą zlitował!
 Małgorzata wybuchłą łkaniem.
 Widok Prospera i wymówione przezeń wyrazy przypomniały jéj wszystkie minione męczarnię.
 Skoro się tylko uspokoił jej wybuch płaczu, podała rękę byłemu kamerdynerowi swego męża i rzekła do niego:
 — Ach! mój przyjacielu, jużem traciła siły!... — Ty lepiéj jak ktokolwiek bądź wiesz jak byłam godna pożałowania.
 — Żałowałem też panią... — Żałowałem z całego serca... Pragnąłem bronić ją lepiej aniżelim to czynił, lepiéj, niż to mogłem uczynić.
 — Byłeś wiernym i poświęconym sługą... jesteś, człowiekiem uczciwym.... Zawszem cię szanowała... Jeżeli chcesz do mnie powrócić to od ciebie zależy...
 — Czy pani mnie wezwała dla uczynienia mi tej propozycyi, z któréj jestem dumny?
 — Nie... odpowiedziała Małgorzata z łatwym do pojęcia kłopotem. Nie dla tego tylko... — Inny jeszcze powód wymagał twojéj obecności.. Idzie o rzecz ważną, od któréj zależy spokój i radość mojego życia...