Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/260

i z drugą przyjaciółką, Honoryną de Terrys!... Jestem pewna, że w Paryżu odnajdziesz swoją rodzinę!... W Paryżu czeka cię wszelakie szczęście i wiara w to, pociesza mnie trochę w i smutku z rozłączenia...
 — W Paryżu czeka mnie wszelkie szczęście! — powtórzyła, nie bez goryczy, córka Roberta Vallerand.
 — Tak — odpowiedziała Paulina z uśmiechem, — nawet szczęście: ujrzenia znowu owego podróżnego... Tego ładnego chłopca z hotelu z przeciwka... Ty dobrze wiesz o kim ja mówię...
 Renata zaczerwieniła się i serce jej się ścisnęło.
 Do dawnych boleści przybyła nowa.
 Ten nieznajomy nieustannie jéj myśl zajmował; czy też ona go ujrzy kiedy?
 Nie miała nadziei.
 — No, uściskaj mnie jeszcze, — odezwała się Paulina. — i przyrzecz, że mi przyślesz swój adres... Gdziekolwiek byś się znajdowała odwidzę cię, gdy już tu nie będę niewolnicą... co wkrótce nastąpi.
 — Napiszę, przysięgam ci!... — odpowiedziała Renata.
 Dziewczęta zamieniły ostatni uścisk, rozeszły się z wezbraném sercem i oczyma łez pełnemi, poczém Renata połączyła się z Urszulą, pożegnała z panią Lhermitte i opuściła penszę.
 Leopold Lantier ciągle siedział w oknie patrząc na drzwi zakładu.
 Widząc ukazanie się dziewczęcia osłupiał i szybko spuścił roletę.