Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/263

 Zamknąwszy drzwi od korytarza, Leopold odsunął tę toaletę, ukląkł na dywanie i zajrzał przez dziurkę od klucza.
 Ujrzał Urszulę i Renatę.
 Ta ostatnia, pochyliwszy głowę, zdawała się rozmyślać.
 Pani Sollier patrzała na nią rozczulona.
 Śniadanie się skończyło.
 — Renato, duszko, — rzekła nagle Urszula, — dla czegóż teraz milczysz?... — Nie pogrążaj się tak w smutku,.. — Mów co do mnie, proszę cię!
 Dziewczę podniosło głowę i zwróciło na swoją towarzyszkę oczy zalane łzami.
 — O! pani... pani... — wyjąkała, — gdybyś wiedziała ile ja cierpię...
 — Wiem... pojmuję... — odpowiedziała Urszula, podnosząc się, aby ją pocałować w czoło, — ale już nie jesteś dzieckiem, a tylko dzieciom wolno jest wpadać w zwątpienie, gdyż są słabe ciałem i umysłem, aby walczyć przeciw boleści... tyś powinna mieć siłę i odwagę.
 Renata pochwyciła nastręczającą się jéj sposobność.
 — Siłę i odwagę, — rzekła. — Tylko ty mi je dać możesz.
 — Ja? — zawołała pani Sollier.
 — Ty...
 — Jakim sposobem?!
 — Nowe życie rozpoczynające się dziś dla mnie, upoważnia mnie do zadania ci znowu niektórych py-