Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/292

 Jednocześnie wyciągnął prawie przezroczystą rękę do Paskala, który ją ujął i uściskał patrąc osłu piały na gospodarza.
 Przerażała go zmiana jaka zaszła od czasu jego ostatnich odwidzin.
 Honoryna nie łudziła się, widząc złą wróżbę w takiej ogromnéj zmianie.
 Życie trzymało się tego zużytego ciała tylko niewidzalną prawie nitką, gotową się zerwać.
 Lantier umiał ukryć zadziwienie.
 — Chwilowe osłabienie, którém się nie ma co niepokoić... — odrzekł.
 Pan de Terrys potrząsł głową i odpowiedział:
 — Zwiastun blizkiego końca... Lampa już nie ma oleju i zgaśnie...
 — Nie wierzę temu!... Przesadzasz hrabio!...
 — Widzę rzeczy jak są.
 — Co myślą lekarze?
 Hrabia wzruszył ramionami i zawołał prawie z gniewem:
 — Czy nie myślisz przypadkiem, że ja tu wpuszczam tych szaleńców, tych patentowanych przekupniów szkodliwych lekarstw, tych niby-uczonych, z których najzdolniejszy nie byłby w stanie przedłużyć mego życia na jedną godzinę?
 Lantier znowu ukrył swoje zadziwienie.
 — Wiedziałem, — rzekł, — iż lekarze napawają się niewielką ufnością, lecz: nie sądziłem, aby twója antypatya była tak głęboką i według mnie jesteś wiele winien, spuszczając się na własne tylko światło.