Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/317

 — Ależ mój ojcze, — zawołał student, — ja jestem pewny, że panna de Terrys darzy mnie swoją sympatyą, szacunkiem, i że ma dla mnie wiele przyjaźni...
 — Czy o tem wątpisz?
 — Wcale nie.
 — A więc?
 — Przyjaźń to nie dosyć...
 Paweł z początku zbladł — a potém mocno się zaczerwienił.
 — Czegóż więc, ojcze żądasz?... — wyjąkał zakłopotany...
 — Chcę, albo raczéj gorąco sobie życzę, w interesie twojego szcęścia, abyś natchnął pannę de Terrys nie przyjaźnią lecz miłością! — jest to także życzeniem twojéj ciotki Małgorzaty, która cię kocha i uwielbia Honorynę, i któraby poniosła wielkie ofiary, aby małżeństwo pomiędzy wami uczynić możliwém i łatwém... — Otóż, małżeństwo to od ciebie zależy... Zdobyłbyś prędko serce Honoryny gdybyś się chciał wziąść do tego... ale ty tego nie potrafisz i to ci właśnie mam do wyrzucenia!...
 — Mój ojczo — odparł Paweł, — ja tego nigdy się nie domyślałem...
 — Dosyć jeżeli wiesz teraz... — Odzyskaj czas stracony... — Zalecaj się... — Okazuj namiętność...
 — Ależ, aby to zrobić trzebaby kłamać, a ja się brzydzę kłamstwem!... — Niezdolny jestem do udania miłości, któréj nie czuję... — Oburzałaby mnie taka komedya, a zresztą odegrywałbym ją zbyt niezręcznie, aby się Honory na dała na to złapać...