Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/332

biletów wydobywał sztylet i gotował się uderzyć Urszulę i Renatę.
 — Gdyby ten przeklęty śnieg nie był się wmięszał, — rzekł nędznik kończąc opowiadanie — dwie baby nie stały nam na przeszkodzie...
 Przedsiębiorca przetarł ręką oczy, jak gdyby dla oddalenia złowrogiego obrazu, który pomimo woli stał mu na oczach.
 — Teraz, jakie są twoje projekta i plany?... — rzekł.
 — Chciałbym się porozumieć z panem co do tego przedmiotu... — odparł Leopold.
 — A więc, porozummy się zaraz.
 — Zgoda, ale przedewszystkiem chcę wiedziéć jak długo myślisz być nieobecnym w Paryżu?...
 — Dzień lub dwa, nie dłużéj...
 — Czy wolno zapytać dokąd pan jedziesz?...
 — I owszem, jadę do Romilly...
 — Do Romilly...
 — Tak jest.
 — Domyśliłem się tego i to mi siedziało w głowie. Więc otrzymałeś pan urzędownie lub przez grzeczność jakie zawiadomienie dotyczące spadku?...
 — Żądnego... — Zostałem zawiadomiony depeszą, że siostrą mojéj żony znajduje się chora w Romilly i jadę ją odwidzić.
 — A! zdejmujesz mi pan wielki ciężar z piersi... — Byłem w obawie aby się nasz interes nie spaczył...
 Pociąg przybył na stacyę Pont-sur-Seine.