Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/338

wprowadzić pana Lantier... bardzo będę rada go widzieć.
 Paskal słyszał.
 Spiesznie przestąpił próg, gdy tymczasem gospodarz wychodził ze służącą — i podstąpił ku krewnéj, której twarz silnie zmieniona i prawie niepodobna do poznania niezmiernie go zdziwiła.
 Biédna kobiéta wyciągnęła doń rękę.
 — Kochana Małgorzato, — rzekł Paskal tonem wzruszenia, ściskając jéj rozpaloną rękę — dowiedziałem się, że jesteś tu bardzo chora... — Zmięszała mnie ta wiadomość... Nie mogłem przezwyciężyć niespokojności... — Jedynym sposobem przekonania się było przybyć tutaj... i jestem...
 — Dziękuję ci, mój przyjacielu,, wzrusza mnie ten krok będący dowodem twego przywiązania,... o którém nie wątpiłam... Siadaj tu... tu blizko mnie.
 Paskal siadł w głowach łóżka.
 — Dzięki Bogu, — rzekł, — lepiéj się masz jak się dowiedziałem...
 — Tak, teraz wyszłam z niebezpieczeństwa... — Prawdziwy cud sprawił doktór, który mnie leczy...
 — Cóż ci się przytrafiło?
 — Uderzenie na mózg a następnie początki jego zapalenia....
 — Jakimże sposobem znalazłaś się w Romilly?.... Twoi służący nie umieli mi wyjaśnić powodu i celu twojéj podróży...
 — Nic nie wie... — pomyślała Małgorzata. — Tém lepiéj...