Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/348

opuszczeniem w chwili, gdy możesz wszystko, śmiem liczyć na ciebie i liczę...
 — Paskalu, — wyjąkała Małgorzata, mając oczy pełne łez i wstrząsana nerwowém drżeniem, — ty mnie dręczysz... Czyż sądzisz, że nie byłabym szczęśliwa dając swemu — siostrzeńcowi dowód mego przywiązania?
 — A cóż ci przeszkadza?
 — Powiedziałam, że nie mam prawa rozporządzać swoim majątkiem...
 — Ja odpowiadam z kolei: — To być nie może!...
 — A jednak to prawda... mój majątek nie do mnie należy... on należy...
 — Do kogóż?... — zapytał Paskal dysząc.
 Małgorzata ukryła twarz w dłoniach i odpowiedziała głosem bardzo cichym i prawie niewyraźnym:
 — Do mojéj córki...
 Szwagier pani Bertin zachwiał się pod ciosem tego niespodziewanego odkrycia.
 — Do twojéj córki!... — powtórzył osłupiały.
 Małgorzata uczyniła głową znak potwierdzenia.
 — Ty sobie ze mnie żartujesz!... — odparł Paskal, nie chcąc wierzyć temu co słyszał. — Ty nie masz dzieci...
 — Nie miałam ich z małżeństwa, a ponieważ bez litości nadużywasz mojéj słabości, aby mi wydrzéć tajemnicę, którą chciałam ukryć, powiem ci o wszystkiém. Zresztą, prędzéj czy późniéj ta tajemnica musi być wszystkim odkryta.