Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/383

odmawia opieki i pomiędzy, mną i celem do którego dążę, stawia złowrogie przeszkody...
 — Droga Renato, rzekła żywo Urszula, — nie zwiększaj mego zmartwienia podobną mową!... — Już dosyć jestem nieszczęśliwa, że pomimo woli krępuję ziszczenie się twoich nadziei!
 Córka Małgorzaty usiadła w głowach łóżka choréj.
 Spuściwszy głowę, zamyślona i posępna siedziała chwil kilka w milczeniu, potém nagle podnosząc głowę zawołała tonem silnego postanowienia:
 — Ależ nareszcie ja już nie jestem dzieckiem; nie zbywa mi na intelligencyi, umiem mówić, rozumować i pojmować: jestem dosyć silna, odważna, dorosłą bym sama mogła dokończyć téj podróży wstrzymanej fatalnym wypadkiem...
 Urszula zadrżała usłyszawszy tak mówiącą Renatę.
 — Czy ty o tém myślisz, moje dziecię? — rzekła z osłupieniem.
 — Zapewne, że o tém myślę! — Myślę bezustannie...
 — Czyżeś przypuszczała, że ja ci pozwolę saméj udać się do Paryża?
 — Dla czegóż nie?
 — Mam zlecenie zawieźć cię tam, przecie wiesz o tem...
 — Wiem i zrozumiałam dobrze, że mam wręczyć notaryuszowi list, który posiadasz i który z twoich do moich rąk przejdzie na progu jego gabinetu...