Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/388

 Renata słuchała z niecierpliwością.
 — Ależ nareszcie, panie doktorze, — wyrzekła, taki stan nie może trwać długo...
 Doktor próbował delikatnie końcem palców, spuchniętą kostkę a jego dotknięcia, jakkolwiek lekkie, wprawiały panią Sollier w dreszcz bolesny.
 — Cierpliwości, panienko, — odparł. — Zabraniam chorej, wstać z łóżka wcześniéj jak za pśm dni. Najmniejsza nieroztropność pociągnęłaby za sobą poważne następstwa...
 Córka Małgorzaty zbladła i wzniosła oczy do góry.
 Rozpaczliwy wyraz jéj wzroku nie uniknął oczu Urszuli.
 — Czyż niepodobna wszystkiego pogodzić? — rzekła biedna kobieta. Ruch mi jest wzbroniony, ja to pojmuję, ale gdyby mnie zaniesiono na stacyą w fotelu...
 — Ani myśleć o tém! — przerwał lekarz... — Noga musi być ciągle wyprostowana, a do tego konieczném jest położenie leżące.
 — Ale mnie do Paryża wzywają bardzo pilne interesa...
 — Nie ma pilniejszego jak zupełnie wyzdrowienie...
 — Spóźnienie byłoby fatalném.....
 — A nieroztropność jeszcze fatalniejszą i możeby spowodowała konieczność amputacyi nogi.