Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/389

 — Boże — zawołała Renata, — takie nieszczęście.....
 — Urzeczywistniłoby się niezawodnie gdyby moje przepisy nie były zachowane......
 — Osądź sama, moje dziecię... rzekła Urszula. — Słyszałaś co doktor powiedział..... Czyż mogę być nieposłuszną?
 Renata, która bardzo zposępniała, spuściła głowę i siedziała bez odpowiedzi.
 Myślała:
 — O! moja matko... moja matko... czyż będę zawsze z tobą rozłączona?... Czyż nadzieja uściśnięcia cię w moich objęciach była tylko złudzeniem?
 Lekarz na nowo obandażował nogę.
 — Czy jest jeszcze płyn do zwilżania bandażów? zapytał.
 — Bardzo mało, panie doktorze... — rzekła Renata pokazując flaszeczkę stojącą na stoliku przy łóżku.
 — Trzeba będzie kazać zrobić świeży.
 — Bez nowéj recepty?
 — Tak... Numer starej wystarczy dla aptekarza... Teraz, bądźcie panie cierpliwe, jeszcze raz powtarzam i pomyślcie jak straszne następstwa pociągnąć może najmniejsza nieroztropność....
 Lekarz wyszedł.
 — Widzisz, Urszulo, rzekła Renata jak tylko drzwi zamknął za sobą, — ośm dni w tym pokoju i na tém łóżku, a kto wie czy po upływie tego czasu jeszcze ci nie każe odpoczywać przez tydzień, zanim