Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/395

 To mówiąc doktor szedł przez salę zmierzając ku drzwiom prowadzącym na schody.
 — Młoda panienka niedługo zejdzie... rzekł gospodarz, — i skorzystam z tej sposobności ażeby jéj wsunąć list cichaczem.....
 Leopold nie odpowiedział.
 — Okoliczność ta wcale nie zdawała się go interesować. Rozerwał opaskę gazety i zagłębił się w czytaniu wiadomości bieżących.
 W dziesięć minut doktor powrócił w towarzystwie Renaty, któréj dawał niektóre instrukcye co do opatrywania choréj.
 Widząc ich wchodzących zbieg użył swojego dziennika, niby parawanu, aby sobie twarz zasłonić.
 — Dobrześ mnie pani zrozumiała?.....— mówił lekarz. — Jeżeliby po odrętwieniu w kostce nastąpił silny ból, zechcesz pani trochę zwolnić bandaże.....
 — Dobrze panie....
 — Dowidzenia... Panowie żegnam was...
 Doktór podniósł kołnierz swojéj opończy, zasłonił się szalem po oczy i wyszedł.
 Renata miała wyjść za nim.
 Gospodarz ją zatrzymał.
 Wziął list leżący na kantorze i rzekł:
 — Zapozwoleniem panienki.....
 Dziewczę stanęło i obróciło się.
 — Jest tu list do panienki... rzekł właściciel.
 — List, do mnie! rzekła Renata zdziwiona.