Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/416

 — Niech licho porwie natręta! — pomyślał.
 I nie ruszył się z miejsca.
 Zadzwoniono znowu z takim uporem, że student zdecydował się wstać i pójść otworzyć.
 Na progu stał Wiktor Beralle, podmajstrzy z warsztatów z ulicy Picpus.
 — A, to ty, Beralle! — rzekł młodzieniec mocno zdziwiony, podając przybyszowi rękę.
 — Tak jest, panie Pawle, — odpowiedział Wiktor, z którym czytelnicy zaznajomili się u ojca Bandu, restauratora z ulicy Saint-Mandé.
 — Dzisiaj dzień mojéj lekcyi i przychodzę na termin...
 — Prawda, mój przyjacielu, — odrzekł młodzieniec w puszczając podmajstrzego, i zamykając drzwi za nim; — powinienem był się ciebie spodziewać, gdyż téj jesteś usobioną akuratnością, lecz przyznaję iż zupełnie o tobie zapomniałem....
 Głos studenta był posępny, ton mowy pełen smutku.
 Beralle został tem uderzony.
 — Jeżeli panu dziś nie na rękę, panie Pawle, to się pan nie krępuj, — rzekł robotnik z pewném zakłopotaniem — odłóżmy na drugi raz... przyjdę kiedyindziej..... Z pańskiéj strony już i to bardzo pięknie, że mnie pan dwa razy w tydzień przyjmujesz, pakując mi w mózgownicę część swego rozumu... — Nie chciałbym się panu naprzykrzać...
 — Nie naprzykrzasz mi się wcale mój przyjacielu... — odrzekł syn Paskala. — Przychodząc do