Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/420

XVIII.

 Syn Paskala Lantier siedział przez kilka sekund zamyślony i zapytał patrząc wprost w oczy Wiktorowi:
 — A tak, naprzykład ty, — który jesteś w stanie jako człowiek fachowy wszystko dojrzeć i zdać sobie sprawę, — czy sądzisz, że opóźnienie zaszłe w olbrzymich robotach przedsięwziętych przez mego ojca, nie może zniszczyć jego kredytu?
 — Jestem o tém przekonany.
 Młodzieniec wydał westchnienie ulgi.
 — Uspakajasz mnie — rzekł.
 — Więc byłeś niespokojnym panie Pawle?
 — Tak jest.
 — Dla czego?
 — Doszły mnie niepokojące pogłoski.....
 — Nie trzeba zwracać uwagi na bajanie złych języków. — Przez ludzi zazdrość przemawia...
 — Mówiono mi, że mój ojciec grał grubo na giełdzie.
 — Co prawda, to i ja o tém słyszałem...
 — I potępiano, nieprawdaż, spekulacye tego rodzaju, wtedy tak ważne interesa nie pozwalają memu ojcu narażać swoich kapitałów na wypadki gry?
 —— Skłamałbym utrzymując inaczéj. — Zapewne ganiono pana Lantier, że ryzykuje pieniądze, a szczególniéj, że je traci, ale z tego nie wyprowadzano