Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/437

dzy dwoma delikatnemi łukami jéj brwi, zarysowała się zmarszczka.
 Młodzieniec zaniepokoił się tém milczeniem i wyszeptał błagalnym głosem:
 — Nic pani nie odpowiadasz?... — Miałażbyś mi odmówić pomocy o którą cię błagam?...
 Honoryna podniosła na niego duże wilgotne oczy.
 — Jeżeli ociągam się z odpowiedzią, — rzekła... — to dla tego, że odpowiedź moja zmartwi cię głęboko.....
 Syn Paskala Lantier zbladł i uczuł ściśnienie serca...
 — Zatém odgadłem?... — rzekł, — Renata należy do zbyt bogatéj rodziny, aby mnie wolno było ubiegać się o jéj rękę?...
 — Nie wiem czy Renata jest bogatą... — odparła panna de Terrys... — Ona sama tego nie wie, bo nie zna swojéj rodziny!...
 — Nie zna swojéj rodziny! — zawołał Paweł czując, że mu nadzieja powraca.
 — Dziś odebrałam list od swojéj przyjaciółki Pauliny, jakem to panu mówiła... — ciągnęła Honoryna. W liście tym Paulina wcale nie pisze o Renacie... —
 Życie tego dziewczęcia, jest otoczone nie rozjaśnioną tajemnicą.
 — E! cóż mnie ta tajemnica obchodzi?.. Jeżeli jéj rodzina; jest biedna i nieznana, to tém lepiéj!...
 — Daleki od téj obawy pragnę aby tak było, gdyż przynajmniej z téj strony nie będę się lękał przeszkody...