Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/438

 — Pochwalam uczucia twego szlachetnego serca, — rzekła hrabianka, — ale ja chcę mówić nie o téj przeszkodzie, a to co ci chcę odkryć, zada ci cios silny...
 — O! mów pani, w imię nieba, mów! — szepnął Paweł na którego zmienionéj twarzy odbijał się niepokój duszy... — Twoje wahanie się, mnie zabija!... Prawda będzie mniej okrutną...
 — A więc, — rzekła Honoryną, przestraszona uniesieniem młodzieńca, — dowiedz się, że nieznany opiekun, który i od dziecieństwa czuwał nad Renatą, umarł...
 — Zatem jest teraz wolna?
 — Opuściła pensyę...
 — Opuściła pensyę — powtórzył student zdjęty konwulsyjnem drżeniem.
 — Tak jest... od kilku dni...
 Paweł zbladł.
 Zdawało mu się, że mu się podłoga z pod nóg usuwa; — wszystka krew z żył spłynęła mu do serca, którego bicie go dusiło.
 — Odjechała... — rzekł w prawdziwym obłędzie, — odjechała od kilku dni! — Ale dokąd odjechała?
 — Niewiadomo... — Renata żegnając się z Pauliną sama nie wiedziała.
 Student objął rozpalone czoło obydwiema rękami, z gestem rozpaczy.
 — No! — rzekł, — wszystko się wali! — Jeden wyraz niszczy moje nadzieje i marzenia... jeden wyraz: odjechała!