Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/446

roztopionym śniegu, udał się pieszo do swego zacnego kuzyna Paskala.
 Ten ostatni znajdował się sam w biurze.
 Na odgłos dzwonka szarpniętego przez przychodnia poszedł otworzyć i zdawał się być zdziwionym ujrzawszy człowieka, którego twarz była ukryta pod ogromnym szalem dochodzącym do oczu.
 — To ja... rzekł skromnie Leopold.
 Przedsiębierca, poznając zaraz, nie twarz, lecz głos swego wspólnika, spiesznie go wpuścił, zamknął drzwi za nim i wprowadził go do gabinetu, który był świadkiem ich pierwszego spotkania.
 — A więc? — zapytał go bez żadnego wstępu.
 — A więc, — odpowiedział Leopold, sama moja tutaj obecność powinna cię przekonać, że wszystko idzie po mojéj myśli....List, który ci dałem do przesłania pocztą przybył do Maison-Rouge nazajutrz rano... i naturalnie wywarł skutek na który liczyłem...
 — Ja nie wiem coś postanowił, — rzekł Paskal.
 — Ba! czyś ty się nic a nic nie domyślił mego projektu?
 — Domyśliłem się że zastawiasz potrzask, w który się ma złapać złodziejka dziedzictwa...
 — Co prawda to nie pisałem do niéj o pogodzie i o śniegu!...
 — Wytłómacz mi...
 — List, o którym mowa, zawierał co następuje:
 I Leopold powtórzył z pamięci słowo w słowo treść znanego nam listu.
 — Cóż ó tem myślisz? — zapytał następnie.